[για τον Ακάλυπτο]
Ολιγογράφος ποιητής, ο Παναγιώτης Ιωαννίδης (1967), με το δεύτερο βιβλίο του, υπό τον αμφίσημο τίτλο Ακάλυπτος (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2013), παραδίδει ένα σύνολο 25 ποιημάτων, που χωρίζονται αδρά σε τρία μέρη. Ο Ιωαννίδης ανυψώνει αρχικά σε θέμα του τον ίδιο τον υπαινιγμό, μέσα από ποιήματα όπου το φευγαλέο μετατρέπεται σε μέσο ποιητικής υποβολής. Με σπαράγματα εικόνων και αισθήσεων, πλάθει εν συνεχεία "ιστορίες", όπου εκείνο που λείπει είναι ακριβώς αυτό που πρωταγωνιστεί. Στο τρίτο και πιο "πυκνοκατοικημένο" μέρος του βιβλίου, ο λόγος γειώνεται σε μια πιο στεγνή ρεαλιστική θεματική, ώσπου ξανοίγεται ξανά -αλλαγμένος- προς το ξέφωτο της ποιητικής αμφισημίας. Η ποίηση του Ιωαννίδη είναι καλή γιατί γνωρίζει πώς να δημιουργεί πηχτά, φορτισμένα διάκενα. Χειρίζεται προς όφελός της την ευρύτερη θεατρική λειτουργία λόγου, σιωπής και παύσης. Εκεί κυρίως υπάρχει και λάμπει: σε ό,τι απουσιάζει ή δεν ομολογείται ευθέως. Καθώς και στην επισήμανση πως όλα εξακολουθούν, συνέβησαν χωρίς ποτέ να πάψουν. Μια διακριτικά ειπωμένη ελεγεία για το φευγαλέο, το ανομολόγητο και αέναο της μνήμης και της ύπαρξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου