[για το Σωσίβιο]
Στα ποιήματα του Παναγιώτη Ιωαννίδη (γεν. 1967) χωρά μια ολόκληρη ιστορία, που, σχεδόν σε κάθε στροφή, κάποιο κομμάτι της εστιάζεται ιδιαίτερα. Αυτό που αποτελεί το χαρακτηριστικό αυτής της πρώτης του συλλογής είναι η ανυποχώρητη εμμονή με λεπτομέρειες χαρακτήρων που εξ όψεως μοιάζουν ήρωες από ένα παραμύθι. Η φιληδονία που επικρατεί σε όλη τη συλλογή, πλάι με το άγγιγμα του σώματος, μας οδηγεί σ' ένα ποιητικό ταξίδι όπου τα πάντα εδράζονται στην επαφή με τον Άλλον, έστω κι αν αυτό λαμβάνει χώρα στη νοητική σφαίρα. Το τελευταίο μοιάζει να μην απασχολεί τον Ιωαννίδη, πράγμα που προσδίδει έναν υποφώσκοντα ενθουσιασμό για την καταγραφή του στιγμιαίου και του αληθινού, τουλάχιστον όπως αυτό συμβαίνει στο τμήμα του κόσμου που έχει αποφασίσει να βάλει στο μικροσκόπιό του.
Οι λεπτομερείς ποιητικές καταγραφές κρύβουν μέσα τους, κατά τα φαινόμενα, κάποια αγωνιώδη επιθυμία να σταματήσει ο χρόνος στο γεγονός που οι, απογυμνωμένες απ' οποιαδήποτε καλολογία, λέξεις του αφηγούνται κάθε φορά. Η επιμονή του ποιητή να διαπεράσει το στάδιο της συγκίνησης και να οδηγηθεί σ' αυτό της αθανασίας των στιγμών δικαιολογεί, από μιαν άποψη, και τον τίτλο της συλλογής. Σωσίβιο λοιπόν για να επιπλεύσουν, και να επιβιώσουν επομένως, οι μικρές στιγμές σε αντιδιαστολή με το κοινωνικό πλαίσιο που για να αφυπνιστεί χρειάζεται την υπερβολή και το δήθεν μεγαλειώδες, στα όρια του κιτς.
Ο Ιωαννίδης προχωρά και λίγο παρακάτω. Ενώ, αφενός, από πλευράς περιεχομένου της αφήγησης, προτάσσει την αισθητηριακή πρόσληψη, εμμένει δηλαδή στο σωματικό επίπεδο, αφετέρου φαίνεται πως αυτόν ακριβώς τον μηχανισμό ανάγει ως την πεμπτουσία της ολοκλήρωσης της απόλαυσης. Αυτό λειτουργεί αντιστικτικά με τον κύριο κορμό της δομής των ποιημάτων του, τα οποία διαπνέονται από μιαν επεξεργασία σχεδόν εγκεφαλική, που προδίδει μια δυσκολία στο να εμπιστευτεί ο ποιητής την αυθόρμητη ή την ακαριαία γλώσσα.
Η επιφυλακτική εξομολογητική διάθεση του ποιητή ταυτίζεται πολλάκις με τις τύψεις έναντι του οικείου -το οποίο φτάνει να μη μας γίνεται αντιληπτό λόγω επανάληψης-, που φέρει, συχνά είναι η αλήθεια, ο κάθε δημιουργός. Επιβεβαιώνεται τελικά ότι αυτό είναι το απώτερο στάδιο, μετά τη συγκίνηση, στο οποίο ο Ιωαννίδης αποβλέπει: η συγκράτηση στο διηνεκές στοιχείων, γεγονότων κι αισθημάτων που ο χρόνος εξαϋλώνει, όχι μόνο με τη μακρά του πάροδο, αλλά και με τον ταχύτατο ρυθμό που πνέει. Ο ποιητής, κυρίως στο εξόδιο ποίημα, αποκαλύπτεται: να μη μείνει τίποτα στα χαρτιά - ας επιστρέψουμε στην πηγή όλων των ποιημάτων, στην αιτία και την αφορμή κάθε δημιουργίας.
[από εδώ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου