[συνέντευξη με αφορμή Το σωσίβιο]
Ο Παναγιώτης Ιωαννίδης, γεννημένος το 1967 στην Αθήνα, όπου και ζει, και με σπουδές στην βιολογία και την εκπαίδευση, εμφανίστηκε με δημοσιευμένα ποίηματά του το 1996 στην ‘Οδό Πανός’. Δώδεκα χρόνια αργότερα, κυκλοφορεί το πρώτο του βιβλίο, Το σωσίβιο (εκδ. Καστανιώτη). Είχαν μεσολαβήσει ποιήματα και μεταφράσεις ποιημάτων (Seamus Heaney, Thom Gunn, Robert Creeley, Andrew Motion) στα περιοδικά ‘Ποίηση’, ‘Πλανόδιον’, ‘Νέα Εστία’ και ‘αντί’, η παρουσίαση των ποιημάτων του στην σειρά εκδηλώσεων «16 Νέοι Έλληνες Ποιητές» της Θεατρικής Εταιρείας «Πράξη» το 1997, και το Β’ Βραβείο Ποίησης στην «Α’ Συνάντηση Νέων Δημιουργών (Σχολή Βακαλό)» το 1998.
Προ δύο εβδομάδων, ο Βασίλης Διοσκουρίδης έλεγε στην (ηλεκτρονική έκδοση της) 'Lifo': «Ο Πούσκας, ένας μεγάλος Ούγγρος παίκτης και προπονητής του Παναθηναϊκού, είχε πει ότι ο ποδοσφαιριστής πρέπει να έχει 15% ταλέντο, 35% προπόνηση και 50% να ξέρει τι σκέφτεται την ώρα που μπαίνει στο γήπεδο. Αν αυτό το απομακρύνετε από το ποδόσφαιρο και το πάτε στη λογοτεχνία, το ίδιο συμβαίνει με έναν ποιητή ή έναν πεζογράφο. Δεν είναι πρώτο και κυρίαρχο το ταλέντο. [Ο Παναγιώτης Ιωαννίδης, στο Σωσίβιο] έχει ταλέντο, προπονείται και ξέρει τι σκέφτεται ή τι θέλει να πει όταν το κονδύλι του ακουμπά το χαρτί.»
Η συνομιλία μας έγινε την επομένη της κυκλοφορίας εκείνου του τεύχους – στον ενικό, μιάς και γνωριζόμαστε χρόνια, χάρη στη μουσική.
Πώς σου ακούστηκαν τα λόγια του Βασίλη Διοσκουρίδη;
Νομίζω πως το μόνο που μου επιτρέπεται να πω είναι ότι, γιά κάποιον που έχει πάντα υπάρξει ένα μηδενικό στο ποδόσφαιρο, τα λόγια αυτά είναι διπλά χαρμόσυνα!
Στην «Ανατροφή του ποιητή», ακούω έναν απόηχο Ελύτη στον στίχο «έξι χρόνια αρκούν για να φτιάξεις τη δική σου αλφαβήτα». Γενικότερα, ποιές είναι οι επιρροές σου;
Ο συγκεκριμένος στίχος προσπαθεί να περιγράψει με ακρίβεια ένα πραγματικό συμβάν: ένα παιδί –που μεγαλώνοντας θα γράψει ποιήματα– απομακρυσμένο από τον πολιτισμό γιά έξι κρίσιμα χρόνια, σιγά σιγά αλλοιώνει το σχήμα των γραμμάτων, με τον δικό του τρόπο. Όσο γιά τις επιρροές, είναι δύσκολο να τις διαγνώσει κανείς ο ίδιος. Φυσικά δεν θα μπορούσε κανένας σοβαρός άνθρωπος να τις αρνηθεί. Αλλ’ ίσως είναι ευκολότερο να μιλήσεις για έργα ή ανθρώπους που αγαπάς ή θαυμάζεις.
Πες μου τότε για τις αγάπες σου και τους ανθρώπους που θαυμάζεις.
Αν μείνουμε στη νεοελληνική ποίηση είναι –καμιά πρωτοτυπία εδώ!– και ο Σολωμός και ο Κάλβος και ο Καβάφης. Γυρνώντας στα πιό κοντινά μας χρόνια, πιστεύω ότι ο Γκάτσος, ο λεγόμενος «του ενός βιβλίου», δεν έχει ακόμα τη θέση που θα πάρει όταν περάσει ο καιρός. Από την άλλη, και ο Ασλάνογλου επίσης δεν στέκει εκεί όπου ελπίζω ότι θα τον βλέπουμε στο μέλλον. Έπεσε σε μια εποχή που τον λυρισμό τον κοιτάγαμε καχύποπτα. Τέλος, φαντάζομαι ότι είναι φυσικό για οποιονδήποτε γράφει σήμερα να είναι αμφίθυμος, ή, εν πάση περιπτώσει, τουλάχιστον επιλεκτικός σε αυτά που αγαπάει –ή που τον βοηθούν- στον Σεφέρη και τον Ελύτη. Νομίζω ότι το εγχείρημα και των δύο, και η -σε μεγάλο βαθμό- κατορθωμένη φιλοδοξία τους, ήταν όχι μόνο η προσωπική έκφραση, αλλά και το πλάσιμο μιας γλώσσας που θα ήταν -ας το πούμε έτσι- και εθνικά ωφέλιμη. Ένα πολύ μεγάλο βάρος, πιστεύω, για να αναληφθεί συνειδητά από οποιονδήποτε. Βέβαια, το ίδιο επεδίωκε και ο Σολωμός – έχω την αίσθηση όμως ότι στον Σολωμό, η μη συνειδητή ποιητική ορμή, συχνότατα, και με τη λαμπρότητα που μας τυφλώνει στα γραπτά του, υπερσκέλιζε το σχέδιο που εκείνος κατάστρωνε με τόση προσοχή.
Έχεις μεταφράσει Heaney, Gunn, Motion, Creeley. Με ποια κριτήρια επιλέγεις τα ποιήματα που μεταφράζεις;
Μεταφράζω μόνο κάτι που, τον καιρό που καταπιάνομαι με αυτό, μου αρέσει τόσο ώστε να με απασχολεί επίμονα, και να με κάνει να αποδεχθώ ένα στοίχημα. Να δω αν, μεταφέροντάς το στην δική μου γλώσσα, θα εξακολουθεί να με συγκινεί σε παρόμοιο βαθμό. Ή, αλλιώς: αν μπορώ -με χαρά εξαναγκαζόμενος- να βρω στα ελληνικά έναν τρόπο ανάλογο με αυτόν του πρωτοτύπου. Να διερευνήσω, δηλαδή, ως τεχνίτης, τη δυνατότητα χρήσης της δικής μου γλώσσας με διαφορετικούς τρόπους -που βέβαια δεν είναι δικοί μου- υποτασσόμενος σε αυτό που ορίζει το πρωτότυπο και προσπαθώντας να το ακολουθήσω ή να το αντιστοιχίσω με κάτι που να λειτουργεί στα ελληνικά, και να μην ξενίζει, παραπάνω απ’ όσο το ίδιο το πρωτότυπο ‘ξενίζει’ εντός της δικής του γλώσσας.
Δεν είναι όμως πάντα άλλο ποίημα το μεταφρασμένο, σε σχέση με το πρωτότυπο;
Εξ ορισμού. Πιστεύω όμως ότι αξίζει τον κόπο να προσπαθεί κανείς να διατηρήσει πολλά πράγματα από το πρωτότυπο – ακόμα και ως προς τον ρυθμό, έστω μετατοπίζοντάς τον σε ρυθμούς που νιώθει αντίστοιχους στα ελληνικά. Ή και τους ίδιους τους φθόγγους, όπως για παράδειγμα την σκληρή, γεμάτη σύμφωνα γλώσσα του Heaney που ελπίζω ότι και στα ελληνικά καταλήγει να είναι πιο αιχμηρή από την πιο ρέουσα γλώσσα του Gunn, και διακριτή από την στακάτη γλώσσα του Creeley.
Φωτογραφία, ποίηση - εκφράζεσαι και με τα δύο: τι κοινό μοιράζονται;
Η αλήθεια είναι πως πάει σχετικά λίγος καιρός που ξανάρχισα να ασχολούμαι με τις εικόνες – οπότε ας μη λέμε μεγάλα λόγια. Ωστόσο, εικόνες και ποίηση νομίζω πως μοιράζονται κάτι: αποπειρώνται να απαθανατίσουν μια στιγμή που αλλιώτικα χάνεται ή τέλος πάντων παραμένει στη μνήμη και ενδεχομένως είναι δύσκολο να ανασυρθεί. Επίσης όμως, μπορούν και οι δύο, χρησιμοποιώντας την πραγματικότητα, να στήσουν μιαν άλλη πραγματικότητα, όπως θα την προτιμούσαμε, ή όπως εμείς την εννοούμε. Λέγοντας βέβαια «στιγμή», εννοώ αυτό το πλουσιότατο αίνιγμα που μας αφήνει άφωνους. Χρονικά στιγμιαίο, αλλά στην ανάπτυξή του με λέξεις –που είναι αγώνας από χέρι χαμένος- να σου παίρνει κατεβατό, ενώ με μια εικόνα να μην χρειάζεται καμία επεξήγηση, και να παραμένει σύνθετο, φιλόξενο, ανοιχτό.
[από εδώ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου